Monografia stanowi dogmatyczną analizę pojęcia szkody majątkowej jako znamienia przestępstwa nadużycia zaufania (art. 296 Kodeksu karnego) oraz omówienie przesłanek jej przypisania osobie, która zajmuje się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą innego podmiotu. Wykładnia znamienia wyrządzenia w majątku zarządzanego podmiotu szkody majątkowej stanowi jeden z najbardziej kontrowersyjnych problemów polskiego prawa karnego gospodarczego i sprawia wiele trudności w praktyce wymiaru sprawiedliwości. Autor przedstawił w pracy całościowe ujęcie tego zagadnienia, jednocześnie podejmując się rozstrzygnięcia pojawiających się wątpliwości interpretacyjnych w tym zakresie. W szczególności obiektem jego zainteresowania była problematyka kwalifikowania jako szkody utraconych korzyści, ustalenia czasu jej wyrządzenia, a także zagadnienie narażenia na niebezpieczeństwo wyrządzenia szkody (art. 296 § 1a Kodeksu karnego) oraz znaczenia naprawienia szkody dla odpowiedzialności karnej.